Friday 25 December, 2015

available @ stall no.109 @ Hyd Book Fair






బుక్ ఫెయిర్ లో 'vegetarians only' ఆవిష్కరిస్తూ ప్రొ.కోదండరాం..!
వరుసగా- స్కైబాబ, జూలూరు గౌరీశంకర్, చంద్రమోహన్, సంగిశెట్టి శ్రీనివాస్

Thursday 26 November, 2015

Friends, My Stories book in English.. Orient Blackswan Publication..
A Happiest Moment..!

వచ్చే ఆదివారం మా వూరు కేశరాజుపల్లిలో... @ My Village Kesharajupally
ఓరియంట్ బ్లాక్ స్వాన్ వారు వేసిన నా కథలు
'వెజిటేరియన్స్ ఓన్లీ' స్టోరీస్ ఆఫ్ తెలుగు ముస్లిమ్స్' ఆవిష్కరణ సభ
(అక్కడి నా దోస్తులు ఏర్పాటు చేస్తున్నారు...)
Vegetarians Only -stories of Telugu Muslims Release Sabha
మీ అందరికీ ఆత్మీయ ఆహ్వానం

available @ amazon.in link
http://www.amazon.in/Vegetarians-Only-Stories-Telegu-Muslims/dp/812506074X/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1447484088&sr=8-1&keywords=vegetarians+only

link of Orient Blackswan web
http://www.orientblackswan.com/BookDescription.aspx?isbn=978-81-250-6074-1&txt=Vegetarians+Only%3A+Stories+of+Telugu+Muslims&t=d

Now this book available @ Book Point, Himayath nagar, Hyderabad






Sunday 25 October, 2015

లవ్‌ యూ షాహిదా (katha)


షానా రోజుల నుండి షాహిదా ఫోన్‌ ఎత్తుత లేను. అయాల షానాసార్లు తన నుంచి ఫోన్‌ వచ్చింది. ఎప్పట్లెక్కనె ఎత్తలేదు.. గని ఏదో డౌట్ వచ్చింది. అయినా ఒక్కసారి ఎత్తి మాట్లాడితే మల్ల మల్ల మాట్లాడమంటది.. రోజు మాట్లాడమంటది, ఎందుకొచ్చిన బాధ అని ఊకున్న.
ఆఫీసుకు బైల్దేరిన. అన్నిసార్లు ఫోన్‌ కారణంగ షాహిదా యాది సుట్టుముట్టింది.
నా ‘మిస్‌ వహీదా’ కథ వచ్చినప్పటినుండి కాల్స్‌ చెయ్యడం మొదలు పెట్టింది షాహిదా. మొదట్ల మర్యాదగా మాట్లాడింది. నా వివరాలు అడిగింది. ఏజ్‌ అడిగింది. చెప్పిన. దాంతో ‘నువ్వు నాకన్నా చాలా చిన్నోడివి రా!’ అన్నది. అప్పట్నుంచి ‘రా’ అనడం మొదలుపెట్టింది. పోనీలే అనుకున్న. రోజు కాల్‌ చెయ్యడం, ఎత్తకపోతె మల్ల మల్ల చేసి ఎత్తిందాంక సంపడం చెయ్యబట్టింది. మేమిద్దరం ఉర్దూల్నె మాట్లాడుకునేది..
అసలు నేనెక్కడ తప్పు చేసిన్నంటే- ఆమె ఆ కథ గురించి డిస్కస్‌ చేస్తుంటె ఆమె గొంతుల పలుకుతున్న మనసులోని బాధ సమజై ‘మీరు మీ జీవితం గురించి హాప్పీనేనా?’ అన్న. ‘ఏంటి అలా అడిగావ్‌?’ అంది. ‘ఊరికే అడిగాను’ అన్న. ‘లేదు లేదు.. చెప్పాల్సిందే..’ అని వెంటపడ్డది. ‘ఏం లేదు షాహిదా! నువ్వు మాట్లాడుతుంటే నీ జీవితం గురించి నీలోనూ ఏదో అసంతృప్తి ఉందనిపించింది’ అన్న.
కాసేపు మౌనమైపొయ్యింది. ‘ఏమైందీ?’ అన్న. ‘ఏం లేదు రా..’ అన్నది. ‘ఏంటి కళ్లల్లో నీళ్లు తిరిగాయా?’ అన్న. ‘హేయ్‌.. చంపకురా..!’ అని ‘నేను మల్లి మాట్లాడుత’ అని పెట్టేసింది.
కాసేపట్కి మల్ల ఫోన్‌ చేసి ‘అలా ఎందుకు అనిపించింది నీకు?’ అని నిలతీత. ‘నిజమా కాదా?’ అంటే ‘అదేమి నేను చెప్పలేను.. కాని ఎందుకనిపించిందో చెప్పు..’ అని ఒకటే గొడవ.
అదిగో అక్కడ్నుంచి మరింతగా నాతో మాట్లాడ్డం మొదలుపెట్టింది షాహిదా. నేనేదైనా పనిలో ఉండి ఫోన్‌ ఎత్తకపోతే ఎత్తిందాకా ఇరవై ముప్ఫై సార్లయినా
చేసేది. విసిగిపోయి నేనే పోనీలే అని ఎత్తి మాట్లాడేటోన్ని.
‘అరేయ్‌! నువ్వు నాకన్నా చిన్నోడివైనా ఆ ‘మిస్‌ వహీదా’ కథతో పడేశావ్‌రా.. ఎక్కడో టచ్‌ చేశావ్‌.. అలా అని నేను నీతో భౌతిక ప్రేమనేదో కోరుకుంటున్నానని కాదు. కాని బాగ ఇష్టమైపోయావ్‌ రా..’ అని తన్మయంగ మాట్లాడుకుంట.. నేనిక ఉంటానంటే ‘కాసేపు మాట్లాడరా.. నీ సొమ్మేం పోతుంది మాట్లాడితే.. నువ్వు మాట్లాడ్డం వల్ల ఇక్కడ ఒక జీవి హాప్పీగా ఉంటుంది కదా అని తృప్తి పడొచ్చు కదా..’ అనేది.
‘ఓయ్‌! నీ మనసుకు బాగనె ఉంటది.. ఇక్కడ నా టైం తినేస్తున్నావే తల్లీ!’ అని మొత్తుకునేటోన్ని.
‘నా ఒక్కరి కోసమే కదా.. రోజుకు కాసేపే కదా..’ అని వెంటపడేది. ఏమనాల్నో సమజయ్యేది కాదు.
టీవీలో హిందీ పాటలు, మంచి కార్యక్రమాలు, హిందీ సినిమాలు చూస్తూ ఉండేది షాహిదా. ఏ మంచి పాటొచ్చినా.. సినిమా వొచ్చినా నాకు కాల్‌ చేసి చెప్పాలని ఆరాటపడేది. నన్ను కూడా చూడమని చెప్పేది. ఒకసారి ఇంట్లో ఎవరూ లేక బోర్‌ కొట్టి షాహిదాను అడిగిన. మంచి పాత హిందీ సినిమాల పేర్లు కొన్ని చెప్పు అని. కొన్ని పేర్లు చెప్పింది తన్మయంగ.
‘కట్ పుత్లీ’
‘కారవాన్‌’
‘సీమా’
‘తీస్రీ మంజిల్‌’
………
ఇవి చూడు అంటూ.. సరేనని.. నోట్ చేసుకుని.. తను చెప్పిన ఒక్కో సినిమా చూసిన. చూస్తుంటె డౌట్ వొచ్చింది. అన్నీ సూషినంక ఆలోచిస్తుంటే.. పరేశాననిపించింది. అన్నింట్లోనూ హీరోయిన్‌లు తమకు ఇష్టమొచ్చినట్లు నడుచుకొనే పాత్రలు.. అల్లరి అమ్మాయిలుగా పేరుబడే పాత్రలు, చలాకీగా, యమ హుషారుగా ఉండే పాత్రలు..!
ఓహ్‌..! తన మనసులో అలా ఉండాలని ఉన్నా ఉండలేకపోయిన ఒక అమ్మాయి ఆ పాత్రల్లో తనను తాను చూసుకునే పాత్రలవి. అంటే- షాహిదా లోపల చాలా అల్లరి పిల్ల. కాని
పైకి కుటుంబ సభ్యుల కనుసన్నల పంజరంలో చిక్కుకున్న పక్షి. ప్చ్‌.. అలా ఆలోచిస్తుంటే- ఒక్క షాహిదా నేనా..! ఎంతమంది షాహిదాలు అలా ఉంటారో కదా..
ఒఫ్ఫో..! అనిపించి గుండె బరువెక్కిపొయింది… ఆ విషయం తనతో చర్చించాలా.. వద్దా.. అని సోంచాయించిన. కని బాధ పెట్టినోన్నయితనేమో ననిపించింది. దాంతో ‘చాలా బాగున్నాయ్‌ సిన్మాలు’ అని మాత్రమె చెప్పిన. ‘కదా!’ అని షానా ఖుష్షయింది. నా మనసు మాత్రం బాధతోని ముడుచుకుపొయ్యింది.
సరే, ఆ సింపతి తోనో, ఒక మంచి ఫ్రెండ్‌ అనుకొనో మాట్లాడుతుండేటోన్ని. ఒకసారి ‘నిన్ను చూడాలి షాహిదా!’ అన్న. ‘నేను కనబడను కదా..!’ అన్నది. ‘ఎందుకో..?’
అంటే – ‘నీ జీవితంలో నన్నొక అనామిక గా ఉండిపోనీ రా!’ అన్నది ఒకలాంటి గొంతుతో.
‘వెన్నెల్లో ఆడపిల్ల లాగానా..? మిస్‌ వహీదా లాగానా?’ అన్న నవ్వుతూ.
‘అవి రెండూ కాకుండా నేను ప్రత్యేకం..!’ అన్నది.
‘నీ ఇష్టం..!’ అని వొదిలేసిన.
ఒకసారి వాళ్ల ఊరికి అనుకోకుంట పొయినప్పుడు సూడాల్నని అడిగిన. ముందు షానా హాప్పీగా కలుద్దామని ప్లేస్‌ గూడా చెప్పింది.. కాని ఆఖరికి కుదరదన్నది.
ఎందుకు అనడిగితే.. ‘ఏమో రా.. వద్దనిపించింది’ అన్నది.
‘ఓకె.. వొదిలెయ్‌’ అన్న.
‘రేయ్‌! నేను పలకరించకుండా ఉంటే నీకు నేను గుర్తొస్తాను కదా.. నిజం చెప్పు’ అన్నదొకసారి.
‘వొస్తావ్‌.. రోజూ పలకరించేవాల్లెవరైనా రెండ్రోజులు మాట్లాడకపోతే గుర్తొస్తరు కదా!’ అన్న.
‘అలా కాదు.. ‘మనసారా’ అలా అనిపిస్తుందని చెప్పరా..’ అని బతిమాలుపు.
‘ఎందుకలా చెప్పాలి?’ అన్నాను. ‘అనిపిస్తే చెప్పు’ అని తను. ‘లేదు.. అలా నువ్వు కోరితే నేనెందుకు చెప్పాలి?’ అని నేను. అలా కొన్నాళ్లు మా మధ్య చిరు గొడవ.
కొన్నాళ్లకు నేను ఉద్యోగం మారడంతో కొద్దిగ బిజీ అయిపొయ్‌న. అదే సంగతి చెప్పిన. ‘కాసేపు మాట్లాడరా.. ఒక్క నిమిషం చాలు!’ అని బతిమిలాడేది. ‘ఏమొస్తుంది షాహిదా నీకు..? వొదిలెయ్‌ నన్ను. నా పనులతోనే నేను చస్తున్నా. మధ్యలో నీదో గొడవైపోయింది నాకు. కాల్‌ ఎత్తకపోతే ఏదైనా పనిలో ఉన్నడేమోనని గుడ చూడవు.. ఒకటే చేసి చంపుతావ్‌.. అసలు ఏమనుకుంటున్నావ్ నన్ను?…’ అని షానాసేపు ఉతికి ఆరేసిన.
‘నేనంతే.. నువ్వు నాతో మాట్లాడాల్సిందే..!’ అన్నది.
‘అరె.. నా మీద నీకేదో ప్రత్యేకమైన హక్కున్నట్లు మాట్లాడ్తవేంది?’ అన్న.
‘హక్కే.. మాట్లాడాల్సిందే..!’
‘అస్సలు మాట్లాడ.. ఏం చేసుకుంటవో చేస్కో..!’ అని ఫోన్‌ కట్ చేసిన.
రెండు మూడుసార్లు ట్రై చేసి మెసేజ్‌ పెట్టింది- ‘సారీ రా.. విసిగించనులే.. కాస్త తగ్గిస్తాలే.. అప్పుడప్పుడైనా మాట్లాడరా..’ అని.
‘సరేలే..’ అన్న.
అప్పట్నుంచి కొద్దిగ తగ్గించి రెండు మూడ్రోజులకు ఒకసారి మాట్లాడ్తానికి ట్రై చేసేది. ఇంకా తగ్గించాల్నని తను కాల్‌ చేసినప్పుడల్లా బిజీ అంటూ మెసేజ్‌ పెడుతూ ఎప్పుడో ఒకసారి మాట్లాడుకుంట కొన్నాళ్లకు మొత్తానికే తన ఫోన్‌ ఎత్తడం మానేసిన. షానాసార్లు ట్రై చేసింది. కాని నేను పట్టించుకోలేదు. అసలే కొత్త ఆఫీస్‌లో నాకు పనెక్కువైపోయింది. పైగా ఇంపార్టెంట్ నవల ఒకటి రాయాలనే పనిలో పడ్డ. అలా మొత్తానికి షాహిదా బెడద తగ్గింది. కాని ఎప్పుడో ఒకసారి కాల్‌ చేసి చూసేది. మెసేజ్‌ పెట్టేది.
‘ఎలా ఉన్నావ్‌ రా..! ఒకసారి మాట్లాడొచ్చుగా!’ అని.. ‘నేను మీ ఊర్లోనే ఉన్నా’ అని.. ‘మా ఊరివైపు వస్తే చెప్పు’ అని.. ‘నీతో మాట్లాడక ఇన్ని నెలలైంద’ని.. ‘నీ గొంతు వినాలని ఉంద’ని.. పట్టించుకోడం మానేసిన.
సింపతికి పోతే నా టైం కిల్లవుతుందని నా బాధ. అలా మాట్లాడకుండా వదిలేసిన షాహిదా నుంచి అవాళెందుకో ఒకటే ఫోన్లు. వేరే ఏదో నెంబర్‌ నుంచి కూడా వస్తున్నయ్‌ కాల్స్‌. అది తనదే అయివుంటదని ఎత్తలేదు. ఏమై ఉంటుందా..? ఎందుకు అన్నిసార్లు చేస్తుందా? అని ఆలోచనలొచ్చినా పట్టించుకోకుండా ఆఫీస్‌లో పని చేసు కుంటున్న.
కాసేపటికి చూస్తె షాహిదా నుంచి ఒక మెసేజ్‌. ఓపెన్‌ చేసి సూషిన.
”సర్‌! షాహిదా మా మమ్మీ. తనకు హార్ట్‌ స్ట్రోక్‌ వచ్చింది. కండిషన్‌ ఏమంత బాలేదు. హైదరాబాద్‌లోనే మలక్‌పేట్ యశోదా హాస్పిటల్‌లో ఉంది. పొద్దున కష్టంగ మాట్లాడింది. మీ పేరు చెప్పి ఒకసారి మిమ్మల్ని చూడాలని ఉందని చెప్పింది. ఒకసారి వచ్చి వెళ్తారా సర్‌! ప్లీజ్‌!”
షాక్‌ తిన్న. బాధనిపించింది. ‘అరె, అంతగనం బాగలేకున్నా తనను చూడాల్నని అన్నదా..! అయ్యో..!’ అనిపించి మనసంతా పిండినట్లయింది.
ఆఫీస్‌లో పర్మిషన్‌ తీస్కొని 4 గంటలకే బయల్దేరిన మలక్‌పేటకు. గుండె బరువెక్కి పొయింది. బండి నడుపుతున్న గని షాహిదా ఆలోచనలే ముసురుకున్నయ్‌
మది నిండా.. తనని చూడాలని షానా ఉండేది తనకు. పరిపరి విధాలా సోంచాయించేటోన్ని. తను ‘రా’ అంటుందని తను కూడా ‘వే..’ అనేటోడు. చికాకు పెట్టినప్పుడు తిడితే
నవ్వేది. పాట పాడమని చంపేది.. ‘చూడాలని ఉందే నిన్ను’ అంటే ‘ఆ ఒక్కటి అడక్కు’ అని నవ్వేది. ‘చూస్తే నీ సొమ్మేం పోతుందే!?’ అంటే.. ‘వద్దురా..
నా స్నేహం ఇలాగే మిగలనీ నీ జీవితంలో..!’ అనేది.
వయసులో అంత పెద్దదయినా షానా హుషారు గుండేది. ఆమె చలాకీ మాటలు.. ఊహలు.. అవన్నీ చూసి ఆశ్చర్యమనిపించేది. ‘ఒక నవల రాయి షాహిదా.. నువ్వు రాయగలవు..
రాస్తే చాలా బాగా వస్తుంది. నీ జీవితాన్నే ఒక మంచి నవలగా మలచవచ్చు.. అసలు నువ్వు ఏంటి ? నీ చుట్టూ ఉన్న నీ వాళ్లు – ముస్లిం సమాజం నిన్న్లెలా
నడిపించింది? నీలో పేరుకుపొయిన ఖాళీలేంటి ? ఇలా నువ్వు ఎన్నో రాయొచ్చు.. రాయి షాహిదా.. నేను ఎడిట్ చేస్తాగా.. నువ్వయితే రాయి..’ అని షానాసార్లు
చెప్పిన. రాస్తాననేది.. కాని.. కుదురుగా ఉండే మనిషి కాదు.. అందుకే రాయలేదేమో ననిపించేది.
తన భర్త చనిపోయి షానా యేళ్లయిందని.. తనకు ఇద్దరు కొడుకులు, ఒక బిడ్డఅని.. చిన్న కొడుక్కి తనంటే షానా ఇష్టమని.. మిగతావాళ్లు వాళ్ల వాళ్ల
జీవితాల్లో బిజీ అయిపోయారని చెప్పింది షాహిదా. హాస్పిటల్‌ చేరుకొని కాల్‌ చేసిన. షాహిదా కొడుకొచ్చి కలిషిండు. తన పేరు జుబేద్‌ అని పరిచయం చేసుకున్నడు. మనిషి బాగున్నడు.
”రండి సర్‌..” అని లోనికి తీస్కెళ్తున్నడు.
”ఎప్పుడు జాయిన్‌ చేశారు?” అడిగిన.
”త్రీ డేస్‌ అయింది సర్‌.. నేను సిట్జర్లాండ్‌లో ఉంటాను. లక్కీగా వారం కింద వొచ్చి ఉంటిని. 3 డేస్‌ కింద మార్నింగ్‌ టైంలో పడిపొయింది మమ్మీ.. లోకల్‌ హాస్పిటల్‌కి తీస్కెళ్లాను. సివియర్‌ స్ట్రోక్‌ అని చెప్పారు.
హైడ్రాబాద్‌ తీస్కెళ్లండంటే వెంటనే తీస్కొచ్చాను..”
”డాక్టర్స్‌ ఏమంటున్నారు? ప్రజెంట్ సిచ్యుయేషన్‌ ఏంటటా?”
”కష్టమ్‌ అంటున్నారు సర్‌! ఆ యేజ్‌లో సర్జరీ కూడా కుదరదని చెప్పారు..” అతని గొంతులో బాధ.
”ఓహ్‌..” నిట్టూర్చిన. ఇంకేమనాలో సమజ్‌ కాలె. ఐసీయూ దగ్గరి కెళ్లినంక మాస్క్‌ డ్రెస్‌ వేసుకొని ముక్కుకు మాస్క్‌ వేసుకొన్న.
”వెళ్లండి సర్‌.. సిక్స్‌త్‌ బెడ్‌” అన్నడు జుబేద్‌.
ఐసీయూ సల్లగా ఉంది.. షాహిదా బెడ్‌ వైపు నడుస్తుంటే మనసు మరింత భారమైంది. దగ్గరికెళ్లి చూసిన. తెల్లని పండు ముసలి మొఖం. ఎంతో కళ ఉంది ఆ మొఖంలో.. పూర్తిగా తెల్లబడ్డ వెంట్రుకలు దిండుకు తలకు మధ్య నలిగి ఉన్నయ్‌.. నిద్రలో ఉన్నట్లుగా కనురెప్పలు.. ఛాతీదాంక బెడ్‌షీట్ కప్పి ఉంది. ఆ అద్భుతమైన మొఖాన్ని కొద్దిసేపు అలా చూస్తు ఉండిపొయ్‌న. ఈమెతోనా నేను ఇన్నాళ్లు మాట్లాడింది అనుకుంటే నమ్మకమే కలగనట్లు అనిపించింది.. నోస్‌పీస్‌ తీసేసి మెల్లగా పిలిచిన..
”షాహిదా..!”
ఆ కండ్లు తత్తరపడ్డయ్‌.. మనిషిలో ఏదో ప్రకంపన. మెల్లగా పిలిషినా గూడా అంతగనం స్పందననను సూషి ఆశ్చర్యమేసింది నాకు.
మెల్లగా కండ్లు తెరిషింది షాహిదా.. నన్ను సూడంగనే ఆ కండ్లల్లో ఒక మెరుపు రావడం మొదలైంది. నేను మొఖంలో నవ్వు పులుముకొని చూస్తున్న తన దిక్కే.
మెల్లగ తన మొఖం గూడా విచ్చుకుంది. పెదవులపై నవ్వు. మెల్లగ అన్నది.. చాలా కష్టంగా వొస్తున్నది మాట-
”వచ్చినందుకు షుక్రియా..!” అని.
నేను ఉండలేకపొయ్‌న. ఒక అడుగు ముందుకేసి వంగి కుడిచేత్తో తన తల నిమిరిన. కండ్లు మూసి తన్మయంగ ఫీలయ్యింది.
”యూసుఫ్‌!”
నేను ఇంకాస్త తన దిక్కు వంగిన.
”నిన్ను చాలా విసిగించాను.. నీతో కలవాల్సి ఉండె.. నీతో ఇంకా మనసు విప్పి ఎన్నో విషయాలు చెప్పుకోవాల్సి ఉండె.. ఆత్మాభిమానం అడ్డొచ్చింది రా..
మొండిదాన్ని కదా.. నువ్వన్నట్టు.. ఒక నవల రాయొచ్చు నా జీవితం.. కాని ఎందుకో.. మా నాయన వల్ల.. మా ఆయన వల్ల.. ఏదీ బైటికి చెప్పుకోలేని
అలవాటయింది…” కాసేపు ఊపిరి తీసుకుంది.. కష్టమైతున్నట్లుంది..
”మాట్లాడకు లే షాహిదా” అన్నా..
”…లేదు.. చెప్పాలి.. నాకు జీవితం ప్రతి మలుపులో అర్థమవుతూనే ఉండేది రా.. నాలో అసంతృప్తులు పేరుకు పోతున్న విషయం..! కాకపోతే అవేంటో స్పష్టంగా తెలిసేవి కావు.. పంచుకోడానికి ఎవరూ ఉండేవారు కాదు.. నువ్వు కదిలించాక.. రాక్షసుడివి.. నీతో మాట్లాడాక.. నీతో మాట్లాడుతుంటే.. ఒక్క నెల్లోనే నా 64 ఏండ్ల అసంతృప్తులన్నీ మాయమైనట్లు ఫీలయ్యాన్రా..!
నిజం..!!”
మల్లీ కష్టంగా ఊపిరి తీసుకుంటూ చేతితో ఛాతీ రుద్దుకుంది.. నాకేం చెయ్యాల్నో తోస్తలేదు. ఎడమ చేయి నా వైపు చాపింది.. నా చేతుల్లోకి తీసుకున్నా.. సల్లగా మెత్తగా.. పనులు చేసి చేసి వడలిపొయ్‌న జిందగీలా ఉంది..
”యూసుఫ్‌..!” పిలుస్తోంది.. ఆ కళ్లల్లో నీళ్లు ఉబుకుతున్నయ్‌..
”నా అసంతృప్త ఫీలింగ్స్‌ అన్నీ కనీసం నీతో పంచుకున్నా బాగుండేది.. నువ్వయినా రాసేవాడివి.. నా బ్యాడ్‌లక్‌.. ఇంత త్వరగా.. పోతాననుకోలేదు రా…” ఛాతీ కాస్త ఎగిసిపడింది..
”…మిస్‌ యూ.. రా..!”
నా చేతుల్లోని తన చేయి నిశ్చలమైతునట్లు అనిపించింది.. టెన్షన్‌గా తన దిక్కు చూస్తే ఆ కళ్లల్లోంచి నీళ్లు కారిపోతున్నాయ్‌..
కళ్లు నిశ్చలమై నిలిచిపోయాయ్‌..
నాకు దుఃఖం ఎగతన్నుకు వచ్చింది..
జీవిత కాలమంతా మోసిన బరువేదో తాను దించుకుంటూ నా గుండెకెత్తినట్లు అయిపొయ్‌న.

Thursday 10 September, 2015

లవ్‌ యూ షాహిదా

http://vaakili.com/patrika/?p=8954
My New Story @ vaakili.com
షానా రోజుల నుండి షాహిదా ఫోన్‌ ఎత్తుత లేను. అయాల షానాసార్ల
VAAKILI.COM

Friday 8 May, 2015

అన్‌మోల్‌ రిష్తే (కథ)

 - స్కైబాబ కథ
- - - - - - - - - 

పెళ్ళైన కొత్తల్ల ఒకటె ఉబలాటంగుంటది పెళ్ళాం మొగుళ్ళకు- ఒకల ముచ్చట్లు ఒకలకు చెప్పుకోవాల్నని. దాంతో తమ అలవాట్లన్ని తమ ప్రత్యేకతలుగా చెప్పుకుంటుంటరు. కొందరేమొ ‘గొప్పలు’ చెప్పుకుంటుంటరు. నేను ఫలాన కూరగాయలు తినను.. నాకు ఫలానా మాంసం యమ ఇష్టం.. ఇట్ల మొదలైతె- నాకు ఫలానా తీర్గ ఉండేటోల్లంటె అస్సలు నచ్చరు. ఫలానా మస్త్‌ పసంద్‌- దాంక…
అట్లనె జబీన్‌-మహబూబ్‌లు గుడ తమ పెళ్ళైనంక తమ గొప్పలు చెప్పుకున్నరు. ఆ చెప్పుకునుడు ఏడిదాంక పోయిందంటె- మహబూబ్‌ తానొక పిల్లను ప్రేమించి ఉంటినని ఆ పిల్లను అస్సలు మర్షిపోలేనని ఆ కతంత చెప్పుకొచ్చిండు. అంతేగాంక ఆ తరువాత గుడ ఒక పిల్ల తన ఎంట పడేదని గొప్పగ చెప్పిండు. అట్లా పెళ్ళైనప్పటిసంది తన ప్రేమకతలు చెప్పుకుంటనే వస్తున్నడు మహబూబ్‌. జబీన్‌కు తన ప్రేమకత గూడ ఒకటిరెండుసార్లు నోటిదంక వచ్చింది. గని ఉగ్గబట్టుకుంది. ఒకరోజు మాత్రం మహబూబ్‌ తన తొలి ప్రేమ గురించి మహా గొప్పగ చెప్పుకుంటుంటె.. ఇగ ఉండలేకపొయ్యింది. మహబూబ్‌ జర మనసున్నోడే ఉండు, తన ప్రేమ కత చెప్పుకున్నా ఏమనేటట్లులేడులె అనుకున్నది.. ఎనకాముందాడుకుంటనె తన ప్రేమ కత గుడ చెప్పుకున్నది!
తన కత గొప్పగనే చెప్పుకున్న మహబూబ్‌కు పెళ్ళాం ప్రేమ కత చెపుతుంటే మాత్రం మనసుల్నించి ఉక్రోషం తన్నుకొచ్చింది. బైటబడితె ఆయింత చెప్పకుంటనె యాడాపేస్తదోనని ఊకున్నడు. కొద్దిసేపు ఊఁ గొట్టిండు. ఐటెంక ఊఁగొట్టుడు బందైంది. జబీన్‌ను ఒళ్లోకి గట్టిగ పొదువుకొని పండుకున్నోడల్లా పట్టు ఒదిలిండు. ఇదేం సమజ్‌ చేస్కోకుంటనె తన ప్రేమకతంతా చెప్తున్నది జబీన్‌-
తను, పక్కింటి అమీర్‌ ప్రేమించుకున్నమని- అతను షానా మంచోడుండెనని.. తండ్రి సచ్చిపోవడంతోని ఇప్పట్లో షాదీ చేసుకునుడు కుదరదని చెప్పిండని.. తను షానా ఏడ్షిందని.. కొన్నాళ్ళకు వాళ్ళు వేరే పట్నానికి ఎల్లిపోయిన్రనేది ఆ కత. మహబూబ్‌ మొఖం మాడిపొయి షానాసేపయింది. ఆ చీకట్ల అది గమనించే వీలు లేదు జబీన్‌కు. సప్పుడు చెయ్యకుంట జబీన్‌ను వదిలి అటు మల్లి పండుకుండు మహబూబ్‌. పరేషానయింది జబీన్‌. అంతదంక మైమరచి చెప్పుకుంట వచ్చినదల్లా చెప్పి తప్పు చేసిన్నా ఏందని ఒక్కసారిగ మనసుల గుబులు పడ్డది. మహబూబ్‌ మీద చెయ్యి ఏసి ‘ఏమైంది జీ.. నిద్ర వస్తుందా!’ అనడిగింది. ‘ఊఁ’ కొడితే తన అయిష్టత యాడ బైటపడకుం పోతదనుకున్నడో ఏమో ‘నై’ అని జర ఊటగనె అన్నడు. సమజయింది జబీన్‌కు. వెనుక నుంచి మరింత దగ్గరగా జరిగి ‘కోపమొచ్చిందా?’ అని గోముగ అడుగుకుంట గట్టిగ హత్తుకుంది. ‘అదంతా పాత కత. ఇప్పుడు నువ్వే నా పానం’ అని చెవిలో చెప్పింది. మెదలకుండా జవాబేమి ఇవ్వకుంట పండుకుండు మహబూబ్‌.
అప్పుడనుకుంది జబీన్‌- మొగుడు ఎన్ని ప్రేమకతలు చెప్పినా ఇనాలె గని, పెళ్ళాం తన ప్రేమకత మాత్రం అస్సలు చెప్పకూడదని! మహబూబ్‌ చెప్పిన రెండు ప్రేమకతలకు మనసులో ఎక్కణ్నో మంటగ అనిపించింది కని బహుశా తనగ్గూడా ఒక ప్రేమకత ఉండటంతోని అంతగనం కోపం రాలేదు జబీన్‌కు. చెప్పుకున్నందుకు మనసు జర అల్కగయ్యింది.
గని మహబూబ్‌ అలిగేసరికి మనసుల మల్లో గుబులు మొదలైంది, పుసుక్కున ఇది మనసుల పెట్టుకుని సతాయించడు గదా అని. ఇట్ల సోంచాయించుకుంట మహబూబ్‌ను అట్లనే అల్లుకుని ఉండిపొయింది ఆ రాత్రి. ఇద్దరి మనసుల్ల సుడులు తిరుగబట్టినయ్‌ ఒకరికొకరు చెప్పుకున్న ప్రేమకథలు…!
***
ఏండ్లు గడిషిపొయినయి. ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టిన్రు. మహబూబ్‌ మంచోడే. జబీన్‌ను మంచిగనే సూసుకుంటున్నడు. కాని అప్పుడప్పుడు ఇద్దరూ కొట్లాడుకున్నప్పుడల్లా ‘నువ్వు సొక్కమా?’ అంటె ‘నువు సొక్కమా?’ అని ఒకరిమీద ఒకరు అర్సుకునేటోల్లు. మంచిగున్నప్పుడు, యాదొచ్చినప్పుడల్లా ఉండబట్టలేక తన తొలి ప్రేయసి గురించి అదొ ఇదొ చెప్తనె ఉండేటోడు మహబూబ్‌. చెప్పుకుంటున్నప్పుడల్లా ఊఁ కొడుతూనే జబీన్‌ ఏదో లోకంలోకి ఎల్లిపోతుండటం గమనించేటోడు. తనకు గుడ అమీర్‌ గుర్తొస్తున్నడేమోనని సోంచాయించేటోడు. జర మనసుల మంటగ ఉండేది. కాని తమాయించుకునేటోడు. ఒక్కోపాలి మెల్లగ అడిగేటోడు, ‘అమీర్‌ గురించేమన్నా తెలిసిందా! ఎట్లున్నడంట?’ అని.
జబీన్‌ మాత్రం గత అనుభవాన్ని మతిల తలుసుకుని ఏం చెప్పకపొయ్యేది. ‘ఏమో తెలియదు. నేనెప్పుడో మర్షిపొయిన కతను నువ్వెందుకు మల్ల గుర్తు చేసుడు’ అని ఊటగ అని, అక్కడ్నించి తొలిగి పనుల్ల పడిపొయ్యేది.
అట్ల అననైతె అనేదిగని పుట్టింటికి పొయినపుడు మాత్రం అమీర్‌ గురించి ఆరా తియ్యకుంట ఉండలేకపొయ్యేది. యాణ్ణో ఒక తాన బతికే ఉన్నడు లెమ్మని నిమ్మలపడేది.
ఒకపాలి ఊర్లె చుట్టాలింట్ల పెండ్లికి పొయ్‌న మహబూబ్‌కు తన తొలి ప్రేయసి తారసపడింది. గుండె గుబగుబలాడింది. ఎన్నాల్ల నుంచో కలవాల్ననుకుంటున్న తను కనిపించేసరికి పానం లేసొచ్చినట్లయింది. కాకపోతె ఆమె తీరే జర తేడా గొట్టింది. ఆమెను చూసి మహబూబ్‌ ఎంతైతే అలజడికి గురైండో ఆమెలో మాత్రం అలాంటిదేమి కనిపించలేదు మహబూబ్‌కు. పట్టనట్టే తిరగబట్టింది. మనిషి లావయింది. భారీ చీరలో ఒంటినిండ నగలతోని షానా ఫోజు కొట్టబట్టింది. ఉండబట్టలేక జర సందు చూసుకొని మాట్లాడతానికి కోషిష్‌ చేసిండు మహబూబ్‌- ‘జర పక్కకు రారాదు, కాసేపు మాట్లాడుకుందాం’ అని అడిగిండు. ‘హమ్మో! మా ఆయన చూస్తే ఏమైనా ఉందా.. నేను రాను’ అన్నది. ఊర్లెనే ఉన్న తమ ‘యింటికన్న ఒకసారి వచ్చిపోరాద’ని అడిగిండు. ‘వామ్మో! మా అత్తగారికి తెలిస్తే ఏమన్నా ఉందా.. కుదరదు’ అన్నది. తిక్క లేషింది మహబూబ్‌కు. ఇన్నాళ్ళ సంది ఒక్కపాలి ఎదురుపడితే బాగుండునని అంతగనం గోస పడ్డది గిట్లాంటి దాని కోసమా అని ఒకటే ఫీలయిండు. కని ఏం జేస్తడు, పానం కొట్టుకుంటుండె.. తమాయించుకుని మల్ల సందుచూసుకుని అడిగిండు, ‘ఎట్లున్నవ్‌.. అంతా నిమ్మలమేనా?’ అని. ‘నాకేంది, నేను మస్తున్న.. మా ఆయన నన్ను దేవతలెక్క చూసుకుంటడు. నేను లేకుంట ఐదు నిమిషాలు గుడా ఉండలేడు. ఏది కావాలంటె అది కొనిస్తడు…’ అనుకుంట వాళ్ళాయన గురించే గొప్పలు చెప్పబట్టింది. అంతల ఎవడో పోరగాడొచ్చి వాళ్ళ అత్త పిలుస్తున్నదని చెప్పిండు. ‘హమ్మో! నేను పోతున్నా..’ అనుకుంట గబ్బగబ్బ గున్న ఏనుగులెక్క ఎల్లిపొయింది. అట్లనే జరసేపు మొద్దులెక్క నిలబడ్డడు మహబూబ్‌. అప్పట్నించి ఆ పెండ్లి నుంచి ఎల్లొచ్చిందాంక మల్ల ఎదురుపడనే లేదు ఆమె.
ఇంటికొచ్చేసినంక ఆ రాత్రి తన మనసులో సుడి తిరుగుతున్న బాధనంత జబీన్‌కు చెప్పుకుంట చిన్నపిల్లగాని లెక్క బోరున ఏడ్వబట్టిండు మహబూబ్‌. ఒళ్ళోకి తీసుకొని ఓదార్చింది జబీన్‌. జబీన్‌ గుడ మహబూబ్‌ ఏడ్పుల ఏడ్పు కలిపి తనివితీర ఏడ్చింది, అమీర్‌ గుర్తొచ్చి! జబీన్‌ ఒళ్ళోకి ముడుచుకుని అట్లనే నిద్రపొయిండు మహబూబ్‌. ‘అమీర్‌ గుడా తనను మర్చిపోయి ఉండొచ్చా…’ అని సోంచాయిస్తూ సోంచాయిస్తూ ఎప్పటికో నిద్రపొయింది జబీన్‌.
***
అప్పటిసంది జబీన్‌ మీద మరింత ప్రేమ పెరిగింది మహబూబ్‌కు. ఇంకింత మంచిగ చూసుకోబట్టిండు. ఆమె మంచితనం.. ఆమె అందం మస్తు గొప్పగా కనిపించబట్టినయి.. దాంతో ఆమెను అపురూపంగ చూసుకోవటం.. ఏదున్నా తనకు చెప్పి చెయ్యడం చెయ్యబట్టిండు. ఒకపాలి మాటల్ల అమీర్‌ గురించి ప్రస్తావనొచ్చింది-
‘…యాడున్నడో తెల్సుకో జబీనా… ఒకసారి ఇద్దరం కలిసివద్దాం’ అన్నడు మహబూబ్‌.
కలవరపడ్డది జబీన్‌. నమ్మబుద్ది కాక మహబూబ్‌ దిక్కు సూషింది.
‘నిజంగంటున్న జబీనా! తెల్సుకో.. తప్పేముంది.. పలకరింపుగ కలిసివద్దాం! నాగ్గూడా అతన్నొకపాలి సూడాల్నని ఉంది’ అన్నడు.
కండ్లల్ల నీల్లు చిమ్ముతుండేసరికి ఝట్‌న వంటింట్లకు తప్పుకుంది జబీన్‌.
‘నిజంగనే అంటున్న జబీనా.. తెలుసుకో!’ అన్నడు ఊటగ మహబూబ్‌.
‘సూద్దాంలే జీ!’ అన్నది వంటిట్ల నుంచి, లెక్కచెయ్యనట్లు.
ఎప్పుళ్ళేంది ఇట్లంటున్నడేంది అని జర అనుమానమేసింది జబీన్‌కు. కాని తనకు గూడ మనసుల సూడాల్ననే ఉన్నది. ఆ విషయం ఏ మాత్రం బయటపడనీయలేదు.
నిజానికి- తను అంతగనం చెప్పుకున్న తన ప్రేయసి తనంటే ఏమాత్రం పట్టించుకోకపోవడం ఎంతకూ అజం కాలేదు మహబూబ్‌కు. దాంతో జబీన్‌ విషయంలో అమీర్‌ ఎట్ల ఫీలయితడో సూడాల్ననే ఉబలాటం ఎక్కువైంది. అందుకనే అమీర్‌ను కలుద్దామని అనబట్టిండు..
మహబూబ్‌ డ్యూటీకి పోంగనే తమ ఊర్లె ఉన్న చెల్లె ముబీన్‌కు ఫోన్‌ చేసింది జబీన్‌. జరసేపు పలకరింపు లయినంక ‘అమీర్‌ వాళ్ళు ఇప్పుడెక్కడ ఉంటున్నరంటరా?’ అనడిగింది.
‘అయ్యో.. నీకు తెలవదా ఆపా! వాళ్ళిప్పుడు గోల్కొండల్నె ఉంటున్నరంట. అమీర్‌ కారు నడుపుతున్నడంట. గోల్కొండ ఇప్పుడు మీకు దగ్గర్నే కదా!’ అన్నది.
‘అవునా!’ అని ఆశ్చర్యపొయింది జబీన్‌. ఇంకా కొన్ని వివరాలు చెప్పింది ముబీన్‌.
ఇగ అప్పటిసంది మల్ల మహబూబ్‌ ఎప్పుడు అడుగుతడా అని ఎదురుసూడబట్టింది గని తనకు తానైతె ఆ విషయం ఎత్తలే.
కొన్నాల్లకు మల్ల మాటల్ల అడగనే అడిగిండు మహబూబ్‌, ‘అమీర్‌ గురించి తెలుసుకోమంటి గదా!’ అని. అప్పుడు గుడ జర ఎనకాముందాడుకుంటనే- ‘మొన్న ముబీన్‌ చెబుతుండె, వాల్లిప్పుడు గోల్కొండల్నె ఉంటున్నరంట’ అన్నది.
‘అవునా.. మరింకేంది, ఒకరోజు పొయ్యొద్దాం’ అన్నడు మహబూబ్‌.
‘ఎందుకులే జీ! ఐటెంక మీరు ఎప్పుడన్నా ఎత్తిపొడిసినా పొడుస్తరు. ఎందుకొచ్చిన పరేషాని’ అన్నది.
‘ఎహె! అట్లెందుకు జేస్త జబీనా, ఏమనలే! ఒకసారి పొయివద్దాం’ అన్నడు.
‘సరె తీయ్‌.. చెల్లెకు చెప్త అడిగిసూడమని. ఏమంటరో సూద్దాం’ అన్నది.
కొన్నాళ్లకు ముబీన్‌ ఏదొ ఎక్జామ్‌ రాయడానికి హైదరాబాద్‌ వొచ్చింది. మహబూబ్‌ అడగమంటె అమీర్‌ నెంబర్‌ సంపాయించి మాట్లాడింది ముబీన్‌. ఆ ఆదివారం ఎల్లడానికి ఓకే అయింది.
ఆదివారంనాడు పొద్దున అనుకోకుంట హైదరాబాద్‌లనె ఉండే మహబూబ్‌ తమ్ముడు ఒచ్చిండు.. వీళ్ల ప్రోగ్రాం విని పొద్దుగూకాల తన పిల్లలతో సహా తీసుకొస్తనని వీళ్ల పిల్లల్ని తీస్కెల్లిండు. ఇగ పిల్లల గడ్‌బడ్‌ గుడ లేకుండేసరికి తమాషిగ తయారై ముగ్గురు పయనమైన్రు అమీర్‌ వాల్లింటికి.
ముబీన్‌కు ఫోన్‌ల అడ్రస్‌ చెప్పుకుంట రోడ్డు దంక వచ్చి నిలబడ్డడు అమీర్‌. ఇంకొద్దిసేపట్ల ఎదురు పడతడనంగనె జబీన్‌ గుండె ఊటగ కొట్టుకోబట్టింది. ఆటోల నించి అమీర్‌ కనపడంగనె లోకం మర్షినట్లయింది. సంబాళించుకుంది. మహబూబ్‌ ఒకపాలి జబీన్‌ దిక్కు సూషిండు. మహబూబ్‌ తనను గమనిస్తున్నట్లు సమజై అమీర్‌ మీంచి చూపు తిప్పుకుంది. కాని మనసు కల్లోలమైపోయింది. ‘అరె, సందమావ లెక్క ఉండెటోడు వట్టిచేప లెక్క తయారైండేంది’ అని నమ్మలేనట్లుగ ఫీలయింది. అంతదాంక మొఖంల ఎంత దాచుకుందామన్న దాగని కళ మాయమైపొయింది. అతడ్ని చూసిన్నన్న ఖుషి మాయమై దాని తలంల విచారం చోటుచేసుకున్నది. ఈలోపల మల్లొకసారి జబీన్‌ దిక్కు సూషిన మహబూబ్‌కు ఏం సమజ్‌కాలె. రాయిలెక్క కూసున్న జబీన్‌ను ‘జబీనా! ఉత్‌రో’ అంటూ జర కదిలించిండు. చమక్‌ తిన్నట్టు దునియాలోకొచ్చిపడి ఆటో దిగింది జబీన్‌. అప్పటికే దగ్గరకొచ్చిన అమీర్‌ మహబూబ్‌కు సలామ్‌ చేసి చేయి కలిపిండు. ‘వాలేకుం సలామ్‌’ అని చేయి కలుపుకుంట బలవంతంగ నవ్వు మొహం పెట్టిండు మహబూబ్‌. ముందే సలామ్‌ చేసిన ముబీన్‌ ‘కైసే హై అమీర్‌ భాయ్‌?’ అంటూ పలకరించింది. ‘సబ్‌ ఠీక్‌. దువా హై’ అన్నడు.
అమీర్‌కు సలామ్‌ చెప్పుకుంట అట్ల ఒక్క క్షణం కళ్ళెత్తి అతని దిక్కు సూషి కండ్లు దించుకుంది జబీన్‌. తన కండ్లల్ల తడి మెరుపు మహబూబ్‌ కంట్ల పడొద్దని జబీన్‌ కోషిష్‌. ‘వాలేకుమ్‌ సలాం’ చెప్పిండు చేయిలేపుకుంట అమీర్‌, గని గొంతు బైటికి రానేలేదు. సంబాళించుకుని ‘ఆయియే!’ అనుకుంట తమ ఇంటిదిక్కు దారి తీసిండు. అతని ఎనక మహబూబ్‌ ఆ వెనక అక్కచెల్లెళ్ళు నడిషిన్రు. సన్నని గల్లీలకు మల్లిండు అమీర్‌. గొంతు పెగలదేమోనన్న డౌట్‌తోటే ఏం పలకరింపులు లేకుంటనే నడుస్తున్నడు అమీర్‌.
‘కార్‌ చలాతె హై కతెనా ఆప్‌? జాతి? రెంటెండ్‌? (కార్‌ నడుపుతున్నరంట గదా మీరు. సొంతమా? వేరేవాళ్లదా?)’ అడిగిండు మహబూబ్‌.
‘నై.. దూస్‌రోంకి హై! ఓ యహీఁ రహెతే (లేదు.. వేరేవాళ్లది. ఆయన ఇక్కడే ఉంటారు) అన్నడు ఎనక్కి తల తిప్పి అమీర్‌.
‘అచ్ఛా’ అని ‘పంద్రా హజార్‌తోభి మిల్‌తీ తన్‌ఖా? (పదిహేనువేలన్నా దొరుకుతుందా జీతం?)’
‘నై భయ్‌! దస్‌ హజారీచ్‌ మిల్తీ, ఉప్పర్‌ భత్తా మిల్తానా.. (లేదన్నా! పది వేలే ఇస్తరు. పైన బత్తా దొరుకుతది కదా)’
‘అచ్ఛా!’
ఇంతల ఇల్లొచ్చింది. వీల్ల మాటలు వినుకుంట నడుస్తున్నది జబీన్‌. చూపంతా బొక్కలు తేలిన అమీర్‌ మీదనే ఉంది. అతని గొంతుల గుడ గరీబీ మజ్బూరి వింటున్నది జబీన్‌. ఎందుకో.. అస్సలు నమ్మశక్యంగ లేదు జబీన్‌కు. మనిషి గట్టిగ, మాట స్థిరంగ ఉండేది. బహుశా అబ్బాజాన్‌ చనిపోవడంతోటి ఇద్దరు చెల్లెండ్ల షాదీలు.. ఆ అప్పుల భారం కుంగదీసి ఉంటుంది అనుకుంది.
‘ఆయియే!’ అని పర్దా జరిపి లోపలికి పిలుస్తున్నడు అమీర్‌. చెప్పులు బైట ఇడవాల్న లోపల్నా అని మహబూబ్‌ ఎనకాముందాడుతుంటే ‘పర్వా నై.. అందర్‌ ఛోడో’ అంటున్నడు అమీర్‌. బైట మరీ గల్లీలకు తలుపు ఉండేసరికి లోపల్నే తలుపు పక్కకు చెప్పులు ఇడిషిండ్రు ముగ్గురు. కుర్సీలు రెండు వీల్ల కోసమని జరిపి కూసొమన్నడు అమీర్‌. అటుపక్కన గోడకు మసేరి మంచం ఉన్నది. తలుపుకటు పక్కన ఒక పాతబడ్డ పోర్టబుల్‌ టీవీ ఉన్నది. ఇటుదిక్కు ఒక అల్మారి, దాని పక్కన బట్టల దండెం. ఆ దండ్యానికి ముందు కుర్సీల జబీన్‌, అల్మారీ ముందేసిన కుర్సీల మహబూబ్‌, మంచం మీద ముబీన్‌ కూసున్నరు. ఆ చిన్న అర్ర ఔతలి దిక్కున్న తలుపుల్నుంచి లోపలికి పొయిండు అమీర్‌.
అంతల్నె బయటినుంచి పర్దా తోసుకుంట ఒక ఆరేడేళ్ళ పిల్ల, నాలుగేండ్ల పిలగాడు ఉరుకొచ్చిన్రు. ఝట్‌న ఈ ముగ్గురు కొత్తోల్లను సూషి ఆగిపొయిన్రు. తెల్లగ ముద్దుగున్నరు. కని ఇద్దరు గుడ ఎండు చేపల్లెక్కనే ఉన్నరు బక్కగ. ‘అమీర్‌ భాయ్‌ పిల్లలట్టుంది’ అన్నది ముబీన్‌. ‘ఇదర్‌ ఆవో. క్యా నామ్‌ తుమారా?’ అన్నది జబీన్‌ పిల్లల్ని దగ్గరికి పిలుచుకుంట. పెద్ద పిల్ల కదలి జబీన్‌ దగ్గరకు వస్తూ ‘సమీనా’ అన్నది. ఒళ్ళో కూసొబెట్టుకున్నది జబీన్‌. పిలగాడు మాత్రం పర్దా అంచు నోట్లె పెట్టుకుని అటూఇటూ ఊగుకుంట అట్లనే నిలబడ్డడు. అంతల అటునుంచి అమీర్‌ ఒచ్చి ఎనక ఒచ్చిన తన బేగమ్‌ను ములాఖత్‌ చేసిండు, ‘రుబీనా’ అనుకుంట. రుబీనా అందర్కి సలాం చేసింది. వీళ్ళు ప్రతిసలామ్‌ చేస్కుంట వచ్చి కూసొమన్నరు. ‘పర్వా నై’ అనుకుంట రుబీనా గనుమల్నె నిలబడ్డది. అమీర్‌ ఒచ్చి మంచం మీద అటు చివర కూసున్నడు.
కొద్దిసేపు నల్గొండల తమ ఇండ్లు పక్కపక్కన ఉన్నప్పటి సంగతులు యాది తెచ్చుకుంట మహబూబ్‌కు చెప్తున్నట్టుగ ముచ్చట పెట్టిన్రు ముబీన్‌, అమీర్‌, జబీన్‌లు. మహబూబ్‌ చూస్తలేడనుకున్న క్షణం జబీన్‌ని ఓ రెండుసార్లు మాత్రమె సూషిండు అమీర్‌.. ఇద్దరి కండ్లల్ల ఒక దర్ద్‌.. ఒక ఆరాధనా భావం…
‘గోల్కొండ రావడం ఎట్లయింది?’ అని ముబీన్‌ అమీర్‌ను అడిగింది.
‘కార్‌ ఇక్కడిది దొరికింది. ఓనర్‌ జర మంచోడు. ఇగ నౌకరీకి కొన్నాల్లు ధోకాలేదని గోల్కొండకొచ్చినం’ చెప్పిండు అమీర్‌. రుబీనా ఊరేదని కాసేపు ఆమెను పలకరించిన్రు.
అమీర్‌ మాట్లాడుతున్నప్పుడు అందరితో పాటు అతన్ని చూసుకుంట ఉండిపోతున్నది జబీన్‌. ముఖంపై కళ తప్పింది, బొక్కలు తేలినై, బట్టలు గూడా ఉన్నదాంట్ల మంచియి ఏసుకున్నట్లుంది కని అయిగుడ పాతబడ్డయి. పిల్లల బట్టలు గుడ అంత బాగలెవ్‌..
వాళ్ళ హాలతు అంతమంచిగ లేదని వీళ్ళు ముగ్గురికి సమజయింది. రుబీనా అందంగా ఉందిగని తను గుడ బక్కచిక్కి ఉంది. ఉన్నదాంట్ల జర మంచి చీర కట్టుకున్నట్లుంది. తల మీద కొంగు కప్పుకుని నిలబడ్డది. ఎంత కూసొమన్న కదల్లేదు. వాళ్ళ కొడుకు పర్దా వదిలి తల్లి కాడికి ఉరికి అల్లుకుపొయి నిలబడ్డడు. వాని చుట్టూ చేతులేసి ‘బేటా!’ అని పరిచయం చేసింది.
‘ఇదరావ్‌ బాబా!’ అనుకుంట మహబూబ్‌ మల్ల పిలిషిండు. వాడు రాలె. తల్లి కొంగు నోట్లో పెట్టుకోబోతే వారించి ‘జావ్‌’ అన్నది రుబీనా. వాడు కదల్లే. ఈలోపు సమీనా బైటికురకడంతోటి జబీన్‌ చేయిచాపి వాని రెట్ట పట్టుకుని దగ్గరికి తీసుకుని ముద్దుపెట్టుకుంట ఒళ్ళో కూసొబెట్టుకుంది.
‘ఏం చదువుతున్రు పిల్లలు?’ అడిగిండు మహబూబ్‌.
‘సమీనా రెండో తరగతి, వాడు ఇప్పుడిప్పుడే బడికి పోతున్నడు’ చెప్పిండు అమీర్‌, మల్ల తనె, ‘మీ పిల్లలు ఏం చదువుతున్నరు?’ అనడిగిండు.
‘బేటా ఫిఫ్త్‌ క్లాస్‌.. బేటీ థర్డ్‌ క్లాస్‌’ అన్నడు.
టైం రెండు కావడంతోని ‘అన్నం తీస్త’ అని లోపలికి పొయింది రుబీనా. ఎనకనె అమీర్‌ లేషి కాళ్లు చేతులు కడుక్కుందురు లెమ్మన్నడు. ఆడోళ్లిద్దరు లేషి లోపలికి పొయిన్రు. అమీర్‌ ఎనక మహబూబ్‌ కదిలిండు. ఆ అర్ర దాటంగనె చిన్న హమామ్‌. అందుల్నె లెట్రిన్‌ ఉన్నది. దాని ముందు నుంచి లోపలి అర్రలకు దారి ఉంది. లోపలిది వంట అర్ర. అవతలికి కిటికి ఉంది. ఆడోళ్లకు ఆ అర్ర సూపెడుతున్నది రుబీనా.
హమామ్‌లకు పోయి మొఖం కాళ్లు చేతులు కడుక్కొని ఒచ్చిండు మహబూబ్‌. ఆ ఎనక జబీన్‌, ముబీన్‌ గుడ కడుక్కొని ఒచ్చిన్రు. రుబీనా కింద సాప ఏసి దస్తర్‌ఖాన్‌ పరిషింది. చికెన్‌ బిర్యాని, టమాట శేర్వా, పెరుగు చారు తెచ్చి పెట్టింది. కూసొమన్నరు వీళ్లను. సూస్తె మూడు ప్లేట్లే ఉన్నై. ‘మీరు గుడ కూసోరి’ అన్నరు వీల్లు. ‘మేం తర్వాత తింటం. మీరు తినురి’ అన్నడు అమీర్‌. ‘అందరం కల్సి తిందం’ అన్నడు మహబూబ్‌. వాల్లు అస్సలు ఇనలె. సరెనని ఈల్లు ముగ్గురు కూసున్నరు. పిల్లలు ఇటు రాకుంట సూసుకున్నరట్లుంది వాల్లు. పిల్లలు రాలె. ‘మీరు వడ్డించురి’ అని బర్తతో చెప్పి లోపలికి పొయింది రుబీనా. అమీర్‌ ముందుకు రాబోతె మహబూబ్‌ వారించిండు. తాము ఏసుకుంటమని చెప్పి బిర్యాని ఏసుకున్నడు. ముక్కలు షానానే ఉన్నయ్‌. రెండే ఏసుకొని జబీన్‌ దిక్కు బిర్యాని ముష్కాబ్‌ జరిపిండు. ‘ఔర్‌ దాల్లో భాయ్‌!’ అంటున్నడు అమీర్‌. ‘బాద్‌మె దాల్లేంగే’ అన్నడు మహబూబ్‌. జబీన్‌ గూడ రెండు ముక్కలు ఏసుకొని ముష్కాబ్‌ చెల్లె దిక్కు జరిపింది. ముబీన్‌ గుడ అట్లనె చేసింది. అంతల్నె గడపలకు వచ్చిన రుబీనా ‘అరె, వాల్లు సరిగ ఏసుకుంటలేరు, మీరు ఎయ్యిరి’ అన్నది జర ఊటగ. ఇగ వీల్లు వద్దు వద్దంటున్నా అమీర్‌ వంగి బిర్యానిల నుంచి తలా కొన్ని చికెన్‌ ముక్కలు మల్ల ఏషిండు.
బిర్యాని మస్తు మజాగ ఉండటంతోని, ఉండలేక ‘బిర్యాని బహుత్‌ అచ్ఛీ హై.. అచ్ఛా బనాయె’ అన్నడు మహబూబ్‌. ‘హవ్‌! బహుత్‌ మజేదార్‌ హై! ఇత్నా అచ్ఛా బిర్యాని పకానా కాఁ సికే ఆపా?’ అన్నది రుబీనా దిక్కు సూషి ముబీన్‌. రుబీనా నవ్వుకుంట ‘హమారె అమ్మీ కె పాస్‌’ అన్నది.
‘ఇంకా ఏసుకొని తినురి, మీరు షర్మాయిస్తున్నరు’ అని నవ్వుకుంట లేషి లోపలికి పొయిండు అమీర్‌ రుబీనాను లోపలికి రమ్మని సైగ జేస్కుంట. రుబీనా గుడ లోపలికి పొయింది.
‘ముక్కలన్ని మనకే ఏషిన్రు భాయిజాన్‌! వీల్లేం తింటరు?’ అన్నది ముబీన్‌ నవ్వుకుంట.
‘అవును, చేసిన బిర్యాని అంతా మనకే తీసి పెట్టినట్లుంది. పిల్లలు, వీల్లు ఏం తింటరు. మనకు రెండ్రెండు ముక్కలు సాలు కదా.. వాళ్లు రాకముందే ఈ ముక్కలు బిర్యానిల ఏసేద్దామా?’ అన్నడు మహబూబ్‌.
తల ఊపింది జబీన్‌. ఎంటనె మంచి ముక్కలు తీసి ముగ్గురు గుడ జల్ది జల్ది బిర్యానిల ఏషిన్రు. ముబీన్‌ ఎనక్కి ఒకసారి వాల్లు వస్తలేరని సూస్కొని ఆ ముక్కల్ని గంటెతోని కిందికి అని, పైన అన్నం కప్పేసింది.
కాసేపటికి అమీర్‌ ఒచ్చి కుర్సీల కూసున్నడు. వీల్లు ముందు బిర్యాని, ఐటెంక కొద్దికొద్దిగ టమాట షేర్వాతోని తిని పెరుగు ఖట్టా ఏసుకుంటున్నరు. ‘ఇంకొద్దిగ బిర్యాని ఏసుకోన్రి. బిర్యాని ఒడువనె లేదు’ అంటున్నడు అమీర్‌.
‘బస్‌ బస్‌! బహుత్‌ ఖాలియే.. అచ్ఛా బనాయె బిర్యాని.. మస్త్‌ మజా హై’ అనుకుంట లేషిండు మహబూబ్‌..
‘ఆయియే’ అనుకుంట మల్ల లోపలికి దారి తీషిండు అమీర్‌. నీల్ల తొట్టిల జగ్గు ముంచి నీల్లు అందిచ్చిండు. కడుక్కొని లోపలికొచ్చిండు మహబూబ్‌. ఆడోల్లు గుడ కడుక్కొనొచ్చి కూసున్నరు.
రుబీనా ప్లేట్లు తీసుకుంట ‘చాయ్‌ పీతే?’ అని అడిగింది.
‘లేదు, ఇప్పుడేమొద్దు’ అన్నడు మహబూబ్‌. ‘ఆప్‌ భి ఖాలేనా థానా?’ అన్నడు మల్ల.
‘నై, హమ్‌ బాద్‌మె ఖాతె, అందర్‌ బచ్చోంకొ దేతిమ్‌’ అన్నది రుబీనా.
రాయి లెక్క కూసొని ఏందొ సోంచాయిస్తున్న అమీర్‌ను అదొ ఇదొ మాట్లాడిస్తున్నడు మహబూబ్‌. తేరుకొని జవాబ్‌లిస్తున్నడు అమీర్‌. అమీర్‌ను అట్లా చూస్తు ఉండిపొయింది జబీన్‌. అతన్ని చూస్తుంటె మనసంత డోక్కుపోతున్నది జబీన్‌కు. ముబీన్‌ లేషి లోపలికి పొయి రుబీనాతో మాట్లాడుతున్నది. కొద్దిసేపట్కి-
‘ఇగ పోతం’ అని లేషిండు మహబూబ్‌. దాంతొ ఎంటనె లేషింది జబీన్‌. లోపల్నుంచి ముబీన్‌ గుడ ఒచ్చింది. తాము జల్ది ఎల్తె వాల్లు గుడ తింటరనిపించింది ముగ్గురికి.
‘అప్పుడేనా! ఇయాల ఉండురి’ అన్నడు అమీర్‌ లేషి.
‘లేదు, ఎల్లాలె, పని ఉంది’ అన్నడు మహబూబ్‌, అస్సలు కుదరదన్నట్లు.
రెట్టించలేదు అమీర్‌, ‘రుబీనాను పిలుస్త’ అని లోపలికి ఎల్లిండు.
మహబూబ్‌ జల్ది జేబుల్నుంచి పైసలు తీసి ఐదు వందల నోట్లు నాలుగు జబీన్‌ చేతిల పెట్టి ‘రుబీనా చేతిల పెట్టు.. పాపం, షానా పరేషాన్‌ కనబడుతున్నరు’ అన్నడు.
ఇబ్బందిగ అనిపించింది జబీన్‌కు..
రుబీనాను పిలిషి మల్ల ఒచ్చిండు అమీర్‌, ‘ఒస్తున్నది’ అన్నడు.
ఎంటనె లోపల్కి పొయింది జబీన్‌. పిల్లలిద్దరికి అన్నం పెడుతున్నది రుబీనా. జబీన్‌ను చూసి,
‘అయ్యొ! అప్పుడే పోవడమేంది ఆపా! చాయ్‌ గిట్ల తాగి పోదురు ఉండురి’ అన్నది.
ఆమె తనను ‘ఆపా’ అనడంతోని ఆమెకు తమ ప్రేమ గురించి తెలుసని సమజైంది జబీన్‌కు.
‘లేదు, ఎల్తం ఆపా! ఇంటికాడ పిల్లల్ని తీస్కొని మా మర్దివాల్లు ఒస్తరు’ అన్నది తను గుడ ‘ఆపా’ అనే పిలుస్తు.
‘పిల్లల్ని గుడ తీసుకొస్తె మంచిగుండు గదా ఆపా!’ అన్నది రుబీనా.
‘ఇగ ఆల్లు లేకుండె కదా.. అందుకె తేలేదాపా..’ అనుకుంట దగ్గర్కిపొయి చేతిల మడిషి ఉన్న నోట్లు రుబీనా చేతిల పెట్టింది, ‘దేనికన్న పనికొస్తయ్‌, ఉంచురి’ అని ఆత్మీయంగ అనుకుంట.
‘అయ్యొ.. వద్దు.. వద్దాపా! పైసలెందుకు..’ అని తిరిగి ఇచ్చెయ్యబొయింది రుబీనా.
‘ఆపా! రఖియే! పరవానై’ అన్నది రెండు చేతులు పట్టేసి జబీన్‌.
‘అమ్మో.. వద్దాపా! ఆయన కోప్పడతడు. అస్సలొద్దు.. ఆయనకిట్లాంటివి ఇష్టముండవు..’ రుబీనా మొఖంలో నవ్వు మాయమైంది..
జర ఇబ్బందిగ అనిపించినా జబీన్‌ మనసు ఖుష్షయింది. సరే ననుకుంట పైసలు తీసేసుకొని ప్రేమగా అలాయ్‌బలాయ్‌ ఇచ్చింది రుబీనాకు. మల్ల రుబీనా మొఖంల నవ్వు అలుముకుంది.
పైసలు తీసుకోనందుకు జబీన్‌ ఏమన్నా ఫీలయిందేమోనని, ‘మేం గుడ ఒకసారి మీ ఇంటికొస్తంలే ఆపా! ఇక్కడికి దగ్గర్నే అన్నరు గదా!’ అన్నది.
ఏమనాలో తోయలేదు జబీన్‌కు. క్షణాల్ల సోంచాయించింది-
‘లేదు ఆపా! మేం ఇల్లు మారబోతున్నం. ఎటు ఎల్తమో ఏమొ.. మల్ల చెప్తం లే ఆపా..!’ అన్నది, ఇల్లు మారే ఉద్దేశం లేకున్నా!
http://magazine.saarangabooks.com/…/%E0%B0%85%E0%B0%A8%E0…/…

Saturday 2 May, 2015

నా కథ 'సారంగ'లో...

saaranga web magazine lo naa katha
స్కైబాబ పెళ్ళైన కొత్తల్ల ఒకటె ఉబలాటంగుంటది పెళ్ళాం మొగుళ్ళకు- ఒకల ముచ్చట్లు ఒకలకు చెప్పుకోవాల్నని. దాంతో తమ అలవాట్లన్ని తమ ప్రత్యేకతలుగా చెప్పుకుంటుంటరు. కొందరేమొ 'గొప్పలు' చెప్పుకుంటుంటరు...
MAGAZINE.SAARANGABOOKS.COM
http://magazine.saarangabooks.com/2015/04/29/%E0%B0%85%E0%B0%A8%E0%B1%8D%E2%80%8C%E0%B0%AE%E0%B1%8B%E0%B0%B2%E0%B1%8D%E2%80%8C-%E0%B0%B0%E0%B0%BF%E0%B0%B7%E0%B1%8D%E0%B0%A4%E0%B1%87/

Saturday 7 March, 2015

ఖబర్ (katha)


http://namasthetelangaana.com/sunday/%E0%B0%96%E0%B0%AC%E0%B0%B0%E0%B1%8D-10-9-470734.aspx#.VPrerHyUdOI
విమానమెక్కి కూసున్నడు సలీమ్. ఐదేండ్లయింది ఇంటికి పోక. ఇన్నాళ్లకు పోతున్నందుకు ఒకటె ఆత్రంగా ఉంది, ఎప్పుడు పోయి ఇండియల నల్గొండల వాలతనా.. ఎప్పుడు తన పిల్లలను ఎత్తుకుంటనా.. ఎప్పుడు కరీమాను హత్తుకుపోయి మైమరచిపోతనా.. అని ఒకటె తొందర. జల్ది.
విమానం కదిలే టైంకె కదులుతది గని.. తను ముందుగాల్నె వొచ్చి కూసున్నట్టనిపించబట్టింది. ఎయిర్ హోస్టెస్ ఏం కావాల్నని అడుగుతున్నది. ఆమె మాటలు ఏమీ ఎక్కడం లేదు. మనసంత తమ ఇల్లే నిండిపొయింది. తను పుట్టి పెరిగిన ఇల్లు.. అమ్మీ అబ్బాల (అమ్మా నాన్న)ల యాదిగ మిగిలిన ఒకే ఒక్క ఆస్తి. గుర్తొచ్చినప్పటి నుంచి ఎప్పుడు గుడ ఆ ఇల్లు వదిలి ఇన్నాళ్లుండ లేదు. ఆ యింటిని సూడక ఒకటి కాదు, రెండు కాదు ఐదేండ్లు!

ఇయాల తన కండ్ల ముందే అమ్మీ అబ్బాలు ఎల్లిపొయిన్రు.. వాళ్ల జిందగీ అంతా కష్టాలే.. ఏ సుఖం అందించలేక పోయిండు తను. కనీసం వాళ్ల సమాధులనన్నా బాగు చెయ్యలేక పోయిండు..!
తన భార్య కరీమా ఎదురు చూస్తుంటుంది.. ఈ రాత్రి ఎప్పుడు గడుస్తుందా? తనను ఎప్పుడు చూస్తానా? అని. ఎన్నిసార్లు ఏడ్చిందో ఫోన్‌లో.. చూడాలని ఉందని..!
జీ! ఛోటూ చల్తా హై! సోఫియా స్కూల్ జాతీ హై! (అండీ! ఛోటూ నడుస్తున్నడు! సోఫియా స్కూల్‌కు పోతున్నది!) అంటే అప్పట్లో వాళ్లను ఊహించుకోలేక ఎంతగా తల్లడిల్లి పోయేటోడో తను..
తను వచ్చేటప్పుడు సోఫియాకు ఏడాదిన్నర. ఛోటూ కడుపుల పడ్డడు. వాన్నయితె తనింత దాంక సూడనే లేదు. సూడలేదని ఎవరికన్న చెప్పుకోవాలంటె నామోషి గుంటది. ఫోన్‌ల వాడి గొంతు వినడం ఒక్కటె తెలుసు. వాళ్లమ్మ ఫోన్ వాని చెవి కాడ పెడితె, తను పలకరిస్తుంటె వాడు చెవులు రిక్కించి వింటున్నట్లు అనిపిస్తుంది. ఒక్కసారన్నా సూడనోడు తననెట్ల ఊహించుకొని ఊఁ కొట్టగలడు? తామిద్దరి ఆరాటం కాకపోతె..!?

రంజాన్‌కె పోవాల్నని షానా కోషిష్ చేసిండు. అస్సలు కాలె. బక్రీద్ కన్నా పోవాల్నని ఎంతగనమో ట్రై చేస్తే ఆఖరికి బక్రీద్ రెండ్రోజుల ముందనంగ దొరికింది ఛుట్టీ. అంటె ఇంటికి చేరుకున్న దినం కాక తర్వాతి రోజు బడోంకి ఈద్ (పెద్దల పండుగ). ఆ తర్వాతి రోజు ఈద్ ఉల్ జుహా (బక్రీద్). ఈపాలి మంచి మేకపోతును ఖుర్బానీ ఇవ్వాలనుకుండు. పైస పైస జమ చేసి పెట్టుకుండు. ఇగ పొయ్యేదే కద అని ఇంటికి పైసలు పంపలె. దాంతోటి షాపింగ్ చెయ్యమనో.. ఖుర్బానీ ఇవ్వాల్సి ఉంటదనో చెప్తానికి కుదరలె. ఇప్పుడయన్ని ఎట్ల కుదుర్తయ్? నాలుగైదు రోజులన్న ముందుగాల పోతె ఏదో ఒక అంగడికి పొయ్ మేకపోతును తెస్తానికి కుదిరేది. ఇప్పుడు కష్టం. ఎవర్తోనన్న పెద్దదాన్లనె పొత్తు కలిస్తే పాలె అనుకుండు.
వారం రోజుల ముందుగాల పోతె కొన్ని జరూరు పనులు చేయాలనుకుండు తను. ముఖ్యంగ అమ్మీ అబ్బాల సమాధులు బాగు చేయించాలనుకుండు. దుబాయ్ పోకముందు చేతిల పైసలెక్కడియి. ఇంకో రెండు రోజులకు పోతడనంగ ఖబ్రస్తాన్ పోయిండు. అయాల జుమ్మా. నమాజ్‌కు పొయ్యి, యాదుంచుకొని ఖబ్రస్తాన్ పోయి అమ్మీ అబ్బాల సమాధుల్ని చూసుకుండు. 

పోతుపోతూ తీస్కపొయిన పూలు చల్లి దువా చదివిండు. ఆ సమాధుల్ని చూస్తే షానా బాధేసింది. మట్టి సమాధులు. కనీసం చుట్టు రాళ్ల కడీలన్న కట్టించలేకపొయిండు తను. సమాధుల మీద మొలిచిన గడ్డిపోసల్ని ఒకటి రెండు పిచ్చి చెట్లని పీకేసి వర్షానికి తేలిన రాళ్లని చేత్తో ఊకినట్లుగ పక్కలకు జరిపి అక్కడక్కడ ఏ పశువులో తొక్కితే ఏర్పడిన గుంటల్లాంటి వాటిని మట్టితోని సరిచేసిండు. ఇయన్నీ చేస్తుంటె ఎందుకనో గుండె బరువెక్కింది. కండ్లల్ల నీల్లు ఉబికినయ్. గరీబీ మనసునెంత కష్టపెడుతుంటదో.. ఆ నిస్సహాయత నిలువనీయనిది.. అట్లని ఏం చెయ్యలేం.. ఎవరిని నిందించాలో తెలియదు.. అది తెలియకనె తమని తాము నిందించుకుంటూ శాపనార్థాలు పెట్టుకుంటూ దునియాఁ విడిచిపోయిన్రు అమ్మీ అబ్బా.. అమ్మీ ఉంటే ఇప్పటికైనా తనను దుబాయ్‌కి పోనిచ్చేదా.. ఉఁహుఁ..! తనే ఈ చితికిన బతుకును ఎన్నాళ్లు లాగుతామని.. ధైర్యం చేసిండు. అబ్బాకు ఆపాటి ధైర్యం గుడ లేకుండె. ఈపాటి అవకాశం గుడ రాకపొయ్యేది.. అనుకుంట మోకాళ్ల మీద కూసొని ఇద్దరి సమాధుల మీద సిజ్దా చేసిండు (మోకరిల్లిండు). కండ్లు మూసుకొని తల ఆన్చిన ఆ మట్టి వాసనని గుండెల నిండా పీల్చుకున్నడు.. మిమ్మల్ని ఇడిషి షానా దూరం ఎల్తున్ననని దువా ఇవ్వమని అమ్మీ అబ్బాల్ని కోరుకుండు. అక్కడ్నుంచి వచ్చినంక చుట్టు రాళ్ల కడీలు కట్టించి, శిలా ఫలకాలు కూడా చేయిస్తనని చెప్పుకుండు.. లేషి సమాధుల్ని కంటి నిండా చూసుకుని.. వెనక్కి తిరిగి మల్ల మల్ల చూసుకుంట ఇంటికి బయల్దేరిండు..
విమానం టేకాఫ్ అయింది. 

ఊటగ తన ఊరి దిక్కు పక్షి లెక్క ఎగిరిపోతున్న ఫీలింగ్.. జల్ది ఎగిరిపొయ్యి కరీమా కాడ.. పిల్లల కాడ వాలాల్నని ఎంత ఆత్రంగ ఉందో..! పక్కన తెల్లని గడ్డపాయన తస్బీ (జపమాల) చదువుకుంట, పెదవులు మాత్రమె కదిలించుకుంట అల్లా స్మరణ చేస్తున్నడు. పలకరిద్దామన్నా పలికేటట్లు లేడు. ఆయన్ని చూస్తే తన తాత గుర్తొస్తున్నడు.. తాత లెక్కనె ఉంటది తన చెల్లె రిజ్వానా. రిజ్వానాకు తనంటె ఎంత పానమో.. ఫోన్లో బోరున ఏడ్చే తన గొంతే యాదికొస్తుంటది.. తామిద్దరు చెల్లెండ్ల షాదీలు చెయ్యడానికేగా భయ్యా ఇన్నేండ్లు బీవీ బచ్చేలకు దూరంగ ఉండాల్సొచ్చిందని తనకు ఒకటె దుఃఖం.. రిజ్వానా షాదీ చేసే పొవాల్నని తయారై వస్తున్నడిప్పుడు తను. కష్టంగ నెల రోజుల ఛుట్టీ దొరికింది. బక్రీద్ అయిపోంగనె పిలగాని కోసం దెవులాడాలె.. ఎట్లన్న రిజ్వానాను జర మంచిగ చూసుకునేటోన్ని సూడాలె. ఎట్లనో ఏమో..

మొత్తానికి శంషాబాద్ ఎయిర్‌పోర్టుల దిగి బయటికొచ్చి తక్వల ఒక కారు మాట్లాడుకుండు సలీమ్. ఇంటికి ఫోన్ చేద్దామా అని ఎనకా ముందాడిండు. బూత్‌కు పొయి చెయ్యాలె.. లగేజీతోటి కొద్దిగ కష్టమె అనిపించి ఊకున్నడు. పెద్ద బ్యాగులు కారు పైన కట్టించి కార్ల కూసొని జరంత రిలీఫ్‌గ ఫీలయ్యిండు. 
నల్గొండకు 2 గంటల సఫర్. ఇంకా 2 గంటల దాంక కరీమాను, పిల్లల్ని, చెల్లెండ్లను సూడకుంట ఉండడం మనసుకు షానా కష్టంగ ఉంది. అసలు వాళ్లను ఎయిర్‌పోర్టుకు రమ్మంటె పొయ్యేదనిపించింది. మల్ల సంభాళించుకుని కండ్లు మూసుకుండు. పైస పైస ఎంతో విలువైంది ఇప్పుడు. రిజ్వానా షాదీ అయ్యేదాంక షానా జాగ్రత్త చెయ్యాలె. అందుకె వాళ్లు వొస్తమన్నా వొద్దన్నడు తను. అంతకైతే మల్ల పొయ్యేటప్పుడు అందర్తోటి కలిసి ఎయిర్‌పోర్టుకి రావొచ్చు. షాన్నాళ్లకు తన వాళ్లను సూడబోతున్నానన్న ఆత్రం కన్ను మలగనిస్తలేదు.. ఒకటె జల్ది.. ఒకటె ఆలోచనలు..

డబల్ రోడ్డు పడడం గమనించిండు సలీమ్. గంటన్నరల్నె నల్గొండలకు ఎంటరయ్యింది కారు. ఆత్రంగ లతీఫ్‌సాబ్ గుట్టను సూసుకుండు. ఆ గుట్టతోటి ఎంతటి దగ్గరితనమో.. అదేదో తమ ఇంట్లో భాగమైనట్లు ఏదో అనుబంధం దానితో.. నల్గొండ టౌను పరిసరాల్ని సూస్కుంట పెద్ద గడియారం సెంటర్‌ని తడుముకుని సూస్కున్నడు. పెద్ద గడియారం చిన్నబోయినట్లు అనిపించింది.. చుట్టంత పెద్ద పెద్ద విగ్రహాలు, తెలంగాణ అమరవీరుల స్థూపం.. వాటి మధ్య దశాబ్దాల నాటి ఒంటి స్తంభపు గడియారం.. అరె, తనిప్పుడు తెలంగాణ రాష్ట్రంల ఉండు కదా అనిపించి తృప్తిగా నవ్వుకున్నడు సలీమ్.
ఎటు పోవాల్నో డ్రైవర్‌కు డైరెక్టు చేస్తున్నడు సలీమ్. పావు గంటల ఇంటి ముందల కారు ఆగింది. కారు సప్పుడుకు ఉరికొచ్చిన్రు తలుపుదాంక కరీమా, చెల్లెండ్లిద్దరు.. సలీమ్ కారు దిగి ఇంట్లకు ఉరికినంత పని చేసిండు. ఒక్కపాలిగ తనను అల్లుకుపొయ్యి పెద్ద పెట్టున బోరుబోరున ఏడుస్తున్నరు ముగ్గురూ.. తనక్కూడా దుఃఖం ఆగలేదు.. తను గూడ బైటికే ఏడ్చేస్తున్నడు.. ఆ ముగ్గురి తలల మీద చేతుల్తో తడుముకుంట, ముద్దు పెట్టుకుంట ఏడుస్తున్నడు.. సుట్టుపక్కల ఇండ్లోల్లు, ముగ్గురు నలుగురు ఆడోళ్లు వొచ్చి ఓదార్చిందాంక ఏడుస్తనె ఉన్రు.. 

పండుకొనున్న కొడుకును కండ్లు ధారలు కడుతుండంగ తడిమి చూసుకుండు సలీమ్.. బిడ్డను స్కూల్‌కు పంపలేదంట, తను వస్తుండని. ఆ పిల్లను ఎత్తుకుని ముద్దు పెట్టుకుండు సలీమ్.. దిగి తల్లి కాడికి ఉరికింది.. మౌనంగ పరేశాన్‌గ సూస్తున్నది. తల్లి పప్పా (నాయ్న) అని చెప్తున్నది గాని, చూసిన యాది వచ్చే అవకాశం లేదు. మల్ల దగ్గర్కి వస్తలేదు. తల్లిని సుట్టుకుపోతున్నది. తన బిడ్డే తనను గుర్తు పట్టకుండ దూరంగ ఉండడం సలీమ్ మనసుకు గోసగ అనిపించింది. ఫోన్‌ల గొంతు వినడమే తప్ప ఏడాదిన్నరప్పుడు సూశిన యాది యాడుంటది..
తర్వాత సంభాళించుకొని బైటికొచ్చిండు సలీమ్. డ్రైవర్ లగేజీ విప్పి అందిస్తుంటె ఇంట్ల పెట్టిండు..
ఉండబట్టలేక కొడుకును లేపింది కరీమా. నిద్ర మత్తు వదలగొడుతు పప్పా.. పప్పా అని సలీమ్‌ని చూపెట్టుకుంట సలీమ్ దగ్గర్కి పొమ్మంటున్నది. వాడు బెదురుగ చూస్కుంట వస్తలేడు.. సలీమ్ తీస్కోబోతె తల్లిని గట్టిగ అల్లుకుపొయిండు.. హే.. ఛోటూ.. మెరే పాస్ ఆవో.. మైఁ పప్పా..! (.. నా కాడికి రా.. నేను నాయ్నని..!) అని చేతులు సాపుకుంట, అవే మాటల్ని మల్ల మల్లా అనుకుంట కొడుకు సుట్టు తిరుగుతున్నడు సలీమ్. వాడు ఎంతకు వచ్చేటట్లు లేడు.. వినేటట్లు లేడు..

తెల్లారి తను తోడుండి భార్యా పిల్లలకు, చెల్లెండ్లకు షాపింగ్ చేయించిండు సలీమ్. అందరికి కొత్త బట్టలు తీసుకుండు. తను గుడ ఒక జత బట్టలు తీసుకుండు. గల్లీలున్న ఖాజా భాయ్ వొచ్చి ఖుర్బానీ ఇవ్వడానికి పొత్తు కలుస్తవా అని అడిగిండు సలీమ్‌ను. ఒక పాలుకు సంతోషంగ ఒప్పుకున్నడు సలీమ్. అనుకున్న ఒక్క పని మాత్రం మిగిలిపొయింది అని మనసుల మెసలబట్టింది. అమ్మీ అబ్బాల సమాధుల చుట్టూ రాళ్ల కడీలు వేయించి బాగు చెయ్యడం.. కాని, ఆ పని ఒక్క రోజుల కాదులె అనుకొని ఊకుండు.
పొద్దుగూకితె బడోంకి ఈద్. అమ్మీ ఉండంగ చేసే హడావుడి గుర్తొచ్చింది. ఏం చెయ్యాల్నో తోచలె. కరీమాను, చెల్లెండ్లను కదిలించిండు. వాళ్లు పెద్దల పండుగ చెయ్యాలె కదా అనే అన్నరు. తనే కొద్దిసేపు ఎటూ తేల్చుకోలేక పొయిండు. దుబాయ్‌ల ఇసొంటి పండుగలు చెయ్యకపోడం ఐదేండ్ల నుంచి చూసిండు. కాని ఇక్కడి నమ్మకాలు వేరు. మరెట్ల.. తను అక్కడి తెలివితోటి వద్దంటె ఇక్కడ వీళ్ల మనసులు బాధ పడ్తయేమో ననిపించింది. సుట్టుపక్కల ఈ పండుగను చేస్తున్నరా అని తెల్సుకున్నడు. కొత్త తరం షానామంది చేస్తలేరని, అప్పటి పెద్దోల్లు కొందరు మాత్రం చేస్తున్నరని చెప్పిన్రు వాళ్లు. అమ్మా నాయ్‌న ఉన్నప్పుడు చేసేది కదా.. మనం కూడా చేద్దాం, పైన వాళ్లు సంతోషిస్తరన్నది చెల్లెండ్ల మనసులోని మాట. సరేనని మార్కెట్‌కు పోయి కిలో మేక మటన్, ఆనకాయ, హరా మసాలా వగైరా తెచ్చిచ్చిండు. కరీమా, చెల్లెండ్లు కలిసి బగారా అన్నం, మటన్ వండిన్రు. దాల్చా చేసిన్రు.

అన్నీ అయినంక బగారా అన్నం, మటన్ కూర పేట్లల్ల తీసి ఇంట్ల ఖిబ్లా దిక్కు (మక్కా ఉన్న దిక్కు) పెట్టిన్రు. ఒక గిన్నెలో నిప్పు రాజేసి ఊద్ (సాంబ్రాణీ) పొడి పక్కన పెట్టిన్రు. సలీమ్ స్నానం చేసి లాల్చీ పైజమా వేసుకొని వచ్చి ఫాతెహా ఇవ్వడానికి దువా యాద్ చేసుకున్నడు. తలకు టోపీ పెట్టుకొని ఫాతెహా ఇచ్చిండు. ఇచ్చి అబ్బా పేరు మీద, అమ్మీ పేరు మీద, అబ్బా వైపు అందరి పేరుమీద నిప్పులమీద ఊద్ వేసుకుంట దువా చేసిండు. ఇల్లంత ఊద్ పొగ నిండి పెద్దల మీద తెలియని ఏదో ఆరాధనా భావం నిండినట్లు అనిపించబట్టింది. వరుసగా సలీమ్ చెల్లెండ్లు, కరీమా తలనిండా కొంగులు కప్పుకొని ఊద్ వేసిన్రు. పిల్లల చేత గూడా పెద్దల వరుసలతో పేర్లు పలికించుకుంట వేయించిన్రు.

అయాల బక్రీద్. రంజాన్ నమాజ్‌కు కొద్దిగ టైముంటది గాని బక్రీద్ నమాజ్ జర జల్ది అయితది. ఖుర్బానీలు ఇచ్చుకోవాల్సి ఉంటది కాబట్టి నమాజ్ తొమ్మిదిన్నరకే ఉంటుందని ఇమామ్ సాబ్ ప్రకటించిండట. పొద్దున్నె లేషి హడావుడిగా అందరూ తయారవుతున్నరు. ఒకరి తర్వాత ఒకరు స్నానాలు చేస్తున్నరు. సలీమ్ పోయి చికెన్ వగైరా తెచ్చి ఇచ్చి, ముందుగాల స్నానం చేసి కొత్త బట్టలు తొడుక్కుని ఇతర్ (అత్తరు) పూసుకొని, చిన్న దూది ఉండలు చేసి ఇతర్‌తోటి కొంచెం తడిపి చెవుల్లో పెట్టుకున్నడు. కండ్లకు సుర్మా పెట్టుకున్నడు. ఈ లోపల కరీమా బిడ్డను తయారు చేసింది. ఒకరోజు గడవడంతోని తండ్రి సుట్టు పప్పా! అదేంటి? పప్పా! ఇదేంటి? అని అడుగుతూ తిరగబట్టింది సోఫియా. పక్కింటి చిన్ననాటి దోస్తు రాజును రాత్రే బైక్ అడిగి పెట్టుకుండు సలీమ్. దానిమీద సోఫియాను కూసొ బెట్టుకొని ఈద్గాకు బయల్దేరిండు. ఆడోల్లు వీళ్లకు టాటా చెప్పి వంట పనులల్ల పడిపోయిన్రు. మగవాల్లు ఈద్గా నుంచి వచ్చే లోపల తాము గూడ ఈద్ నమాజ్ చదువుకొని రెడీగ ఉంటరు ఈద్ కలవడానికి.

ఈద్గాకు పోతుంటె సోఫియా అడుగుతున్నది, నమాజ్ అయినంక మనం ఎక్కడెక్కడికి పోతం పప్పా? అని.
ఇయాల నీకు నీ దాదా, దాదీ (తాత, నాయనమ్మ)ల సమాధులు చూపెడతా.. నమాజ్ అయినంక ముందుగాల మనం అక్కడికే పోతం.. అని చెప్పి, అక్కడ దువా చేసి, తర్వాత దగ్గరి సుట్టాలు ఫలనా ఫలానా వాళ్ల ఇండ్లకు పోతమని, ఆ తరువాత ఇంటికి పోతమని చెప్పిండు సలీమ్. ఇంకా అదో ఇదో అడుగుతనే ఉంది సోఫియా. ఓపిగ్గా జవాబ్‌లు చెప్పుకుంట ఈద్గా చేరుకున్నడు. బండి స్టాండ్‌లో పెట్టి, చెప్పులు విడవమని బతిలాడుతున్న ఒక ఫకీరు కాడ చెప్పులు ఇడిషి ఈద్గా ప్రాంగణంలకు పోయి జానిమాజ్ మీద కూసున్నడు. సోఫియాను పక్కన కూసోబెట్టుకుండు. ఇమామ్ సాబ్ అప్పటికి ఈద్గా బాగోగుల గురించి, సమాజంలోని మార్పుల గురించి చెప్తున్నడు..

గంటలో నమాజ్, తఖ్రీర్, దువా అయిపోయింది. ఈలోపు సోఫియా ఈద్గా గోడ కాడ తనలాంటి కొత్త దోస్తుల్ని వెతుక్కొని ముచ్చట పెడుతున్నది. అందరితో పాటు సలీమ్ లేషి చుట్టు సూషిండు. ఒకలిద్దరు సుట్టాలు, ఇద్దరు ముగ్గురు తమ బస్తీవాల్లు కలిసిన్రు. ఈద్ ముబారక్ చెప్పి అలాయి బలాయి తీసుకున్నడు. సోఫియాను తీస్కొని ఈద్గా బయటికి నడిషిండు. దారిలో బాబా! ఖైరాత్ దో! (అయ్యా! దానం చెయ్యండి) అని అరుస్తున్న ఫకీర్లకు సోఫియాతో పైసలు వేయించుకుంట ఈద్గా బైటికి నడిషిండు. బండి తీసి సోఫియాను కూసొ బెట్టుకొని స్టార్ట్ చేసి పోనిచ్చిండు.
సోఫియా మల్ల అడగబట్టింది, పప్పా! మనం ఇప్పుడు ఎక్కడికి పోతున్నం పప్పా? అని.
దాదా, దాదీల సమాధుల దగ్గరికి రా అంటున్నడు సలీమ్.
మరి, దాదా, దాదీల కాడికి మమ్మీ ఎప్పుడు తీసుకుపోలేదు కదా నన్ను? అని అడిగింది సోఫియా.
ఏం చెప్పాల్నొ కాసేపు సమజ్ కాలే సలీమ్‌కు. ఖబ్రస్తాన్‌కు ఆడవాళ్లు పోకూడదు బేటా అన్నడు.
మరి నేను కూడ ఆడపిల్లనే కదా అన్నది.
నువ్వు చిన్నపిల్లవి కదా.. ఏం కాదు అని సమ్జాయించిండు.
ఊఁ! అన్నది, ఏదో సమజైనట్లు సోఫియా.
మధ్యల ఆపి విడిపూలు కొన్నడు సలీమ్. ఎందుకని అడిగింది సోఫియా. సమాధుల మీద చల్లాల్సి ఉంటుందని, మనకోసం దాదా, దాదీలు ఎదురుచూస్తుంటరని చెప్పిండు. సోఫియా దాదా, దాదీలను, వారి సమాధులను ఊహించుకోబట్టింది. ఆ పిల్లలో ఆత్రం మొదలయింది, జల్ది ఖబ్రస్థాన్ పోవాల్నని. ఆ ముచ్చటే పెడుతున్నది.

మధ్యలో సుట్టాలు కనిపించి బండి ఆపి అలాయి బలాయి తీసుకున్నడు సలీమ్. వాళ్లు, ఎప్పుడు వచ్చినవంటూ, ఇంకా అదో ఇదో మాట్లాడిస్తుంటె కాసేపు నిలబడ్డడు. సోఫియా, పప్పా! పోదాం.. దాదా, దాదీల కాడికి పోదామన్నవు కదా.. అన్నది.. సుట్టాల వాళ్లు నవ్వి సోఫియాను ముద్దు పెట్టుకొని, తాము గూడా ఖుర్బానీ ఇస్తానికి జల్ది పోవాల్సి ఉందని చెప్పి ఎల్లిపోయిన్రు.
సలీమ్ బండి స్టార్ చేసి పోనిచ్చిండు. ఖబ్రస్థాన్ ముందు బండి ఆపి, సోఫియాను దించి బండి స్టాండ్ ఏసి, పూల కవర్ తీస్కొని సోఫియాకు చిటికెన వేలు అందించి ఖబ్రస్థాన్‌లకు నడిషిండు. లోపల సమాధుల దగ్గరంతా షానామంది వారి వారి పెద్దల సమాధులపై పూలు చల్లుకుంట, దువాలు చదువుకుంట ఉన్నరు. నడిచేదారి అయిపోవడంతోటి సోఫియాను ఎత్తుకొని ఎడమ దిక్కు సమాధుల మధ్యలున్న సన్నని దారుల్లనుంచి తమ అమ్మా నాన్న సమాధులున్న చోటుకు పోతున్నడు సలీమ్.

దాదా, దాదీ సమాధులు ఎక్కడ ఉన్నయ్? అని సోఫియా అడుగుతున్నది. ఇక్కడ్నే.. జర దూరంలో అని చెప్పుకుంట వారి సమాధులున్న చోటు అని గుర్తున్న చోటుకు వచ్చి ఆగిపొయిండు. అక్కడ తాను దుబాయ్ పొయ్యేటప్పుడు చూసిన సమాధులు కనిపించడం లేదు. ఆ చోటంతా చుట్టూ కడీలు కట్టి ఉన్న సమాధులే కనిపిస్తున్నయ్. తాను కన్‌ఫ్యూజ్ అయినట్లు అనిపించి, అటు దిక్కు, ఇటు దిక్కు నడిషి చూసిండు. ఎటు తిరిగినా అవేవీ తమ అమ్మా నాన్నల సమాధుల్లెక్క కనిపించలేదు. అట్లా పావుగంట ఎతుక్కున్నడు. కనిపిస్తలెవ్. చెమటలు పట్టినయ్ సలీమ్‌కు. ఏం చెయ్యాల్నో సమజ్ కాలేదు. చుట్టూ చూసిండు. ఖబ్రస్థాన్ ఒక మూలన ఒక గుడిసె కనిపించింది. సమాధులు తవ్వేవాళ్లు ఎవరైనా అక్కడ ఉన్నరేమోనని అటు బయల్దేరిండు.
క్యా హువా పప్పా? దాదా, దాదీల సమాధులు ఎక్కడున్నయ్? అడుగుతున్నది సోఫియా. జర ఆగు తల్లీ అనుకుంట గుడిసెను చేరుకుండు.
ఎవరున్నరు లోపల?
కౌన్ హై? క్యా హోనా? (ఎవరు? ఏం కావాలె?) అనుకుంట బయటికొచ్చిండు ఒక పెద్దాయన. ఆయన గుడ అప్పుడె ఈద్గా నుంచి వొస్తున్నట్లుంది.. లాల్చీ, లుంగీ మీద ఉన్నడు.
విషయం వివరించిండు సలీమ్. మా అమ్మీ అబ్బాల సమాధులు కనిపిస్తలెవ్ అన్నడు.
సూడు బాబా! అక్కడే ఎక్కడో ఉండి ఉంటయ్ అన్నడు ఆ పెద్దాయన.

కనిపిస్తలెవ్.. షానాసేపటి నుంచి వెతుకుతున్న.. రెండు మట్టి సమాధులు.. పక్కపక్కనె ఉండె.. మా అమ్మీ అబ్బాలవి.. అంటుంటె సలీమ్ గొంతు ఒనికింది.
ఎటు దిక్కు ఉండె!? అని అడిగిండు పెద్దాయన. చెయ్యెత్తి వేలితోటి సూపెట్టిండు సలీమ్.
ఎన్నేండ్లాయె మీరు ఖబ్రస్థాన్ వొచ్చి చూసుకోక? అడిగిండు.
ఐదేండ్లయింది.
అవునా.. అని తలవొంచుకొని ఆలోచించుకుంట ఏమో నాయనా.. నాకైతె తెలియదు.. మల్లొకసారి సూడు.. అన్నడు సలీమ్ దిక్కు సూడకుంట.
సలీమ్‌కు అనుమానమొచ్చింది ఈ పెద్దమనిషి అబద్ధం చెప్తున్నడు అని.
సూడు పెద్దాయనా! పండుగ రోజు అబద్దం చెప్పొద్దు.. ఏమయినయో చెప్పు? అడిగిండు దీనంగ.
అయ్యో! అబద్ధ మెందుకు చెప్తనయా.. రోజు రోజు సచ్చేటోల్లు ఎక్కువవుతుంటిరి. ఖబ్రస్థాన్ మాత్రం పెరుగుత లేదాయె.. పైంగ ఖబ్జాలు పెట్టి సుట్టు మూసుకొస్తున్నరాయె.. వందలు వేల గజాలు సంపాయించుకుంటున్నోల్లకు పేదోల్లకు ఆరారు గజాల జాగ వదుల్తానికి పానం దరిస్తలేదు. దేని దేనికోస్రమో కొట్లాడుతుంటరు, కాలం చేసినోల్లను పూడ్చి పెడ్తానికి గింత జాగ కావాల్నని మాత్రం ఎవలూ గడ్‌బడ్ చేస్తలేరైరి.. ఎవరన్న చనిపోంగనె వొచ్చి జర మంచి సోటు సూషి ఖబర్ తవ్వమంటరు గని ఆ మంచి సోటు ఎంతకని ఉంటది.. బేటా! నువ్వు చెప్పు! నువ్వు సూషినకాన్నుంచి ఈ ఖబ్రస్థాన్ ఇంచు పెరిగిందా చెప్పు.. మరి రోజు రోజు సచ్చేటోల్లను యాడ బొంద పెడ్తం?! కొత్త స్థలమేదీ సూపెడతలేరాయె. ఇగ దాంతోటి.. ఎవరు పట్టించుకోకుంట మట్టిల కలుస్తున్న సమాధులున్న సోటుల్నె మల్ల కొత్త సమాధులు తవ్వుతున్నం. మరి అట్లేమన్న మీ వాళ్ల సమాధులు తవ్వేసినమేమో బేటా! మాఫ్‌కర్నా బాబా! అన్నడు ఆ పెద్దాయన జరసేపు ఉక్రోషంగ.. అంతల్నె జరంత దీనంగ.
కండ్లల్ల నీల్లు సుడులు తిరుగుతున్నయ్ సలీమ్‌కు. ఏం చెయ్యాల్నో తోచక స్తబ్దుగ నిలబడిపోయిండు.
ఏమైంది పప్పా! దాదా, దాదీల సమాధులు ఏమయ్‌నయ్?! అడుగుతున్నది సోఫియా.